Cerca
Home > La puèšia ad Muratori > Tla pièda ui va ad tótt

A prupòsit dla pièda,
u n’ è ‘na patachèda,
dmandè cus ch’ui và drèinta,
cum ch’la fà tènta zèinta.

Mè a sò iqué apòsta,
per dè sóbti la rispòsta,
ch’la è mudestamènt,
cmè paròli déti me vènt.

Tla pièda prima ad tót,
ui si mèt de bòn parsót,
mèj sl’à un fil ad gras,
che ad bäca l’è un spas.

Se la spèša la è tròpa,
ui si pò mèt la còpa,
e che mè a garantès,
ès bunèsma l’istès.

La jè bòna sè salèm,
us pò tò e’ tip Milèn,
u n’è e’ masim ch’ui sia,
mo u n’è da butè via.

L’è mèj quèl si lardèl,
tla pièda spécièl,
u jatäca cl’udurin,
ch’la fà la chèrna ad baghin.

I patìd dla murtadèla,
tla pièda i vò mèt quèla,
tótavi’ pjó indichèda,
da magnè tra la spianèda.

‘Na pièda bèla pina,
ad sardun o saraghina,
l’è ròba che la tòna,
giustamèint cla pjó bòna.

Per chi incóra u ne savès,
la pièda la stà me pès,
cmè la tèta mi burdèl,
e la tèsta me capèl.

Un pò ès un gran impéć,
mètie ènca du radéć,
sapur ad tèra e d’mèr,
tra e’ dulzin e l’amèr.

La pièda sla sunzéza,
la è ènca mèj dla péza,
un magnè piutóst rubóst,
ch’e’ fà s-ciupè de góst.

Us pò fè un bèl casòun,
sa pièda e pivaròun,
che và còt prima in gratè,
mo non tót i sa cmè fè.

La pièda pu las magna,
sa gl’ jerbi dla campagna,
scarpéign, burazni e ròšli,
che prima bšägna còšli.

Sla pièda jè indichèd,
ènca i chèvul strasinèd,
che na vòlta dréinta ilé,
j’è bòn mo i fa s-ciupè.

Imbutida ad squaquaròn,
la è bòna per i nònn,
che sla tira una muliga,
i la biasa e i la zanziga.

La pièda la s’adata,
ènca ma la ciuculata,
e’ masim l’è magnèla,
sa spalmèda la Nutèla.

S’una pièda séca,
us fà ‘na claziòun rèca
insupèda te cafèlat,
la j’è bòna da fat.

A riasòm quèl ch’ò dét
drèinta la pièda ui si mèt,
la ròba che ma un lai ghèrba,
da e parsót fina a l’èrba.

Ivano Aurelio Muratori

NELLA PIADA CI VA DI TUTTO

A proposito della piada,/ non è una patacata,/ domandare cosa ci va dentro,/ come fa tanta gente.

Io son qui apposta,/ per dar subito la risposta,/ che è modestamente,/ come parole dette al vento.

Nella piada prima di tutto,/ ci si mette del buon prosciutto,/ meglio se ha un filo di grasso,/ che in bocca è uno spasso.

Se la spesa è troppa,/ ci si può mettere la coppa,/ e che io garantisco,/ essere buonissima lo stesso.

È buona col salame,/ si può prendere il tipo Milano,/ non è il massimo che ci sia,/ ma non è da buttar via.

È meglio quello coi lardelli,/ nella piada speciale,/gli attacca quel profumino,/ che fa la carne di maiale.

I patiti della mortadella,/ nella piada ci vogliono mettere quella,/ tuttavia più indicata,/ da mangiare tra la spianata.

Una piada bella piena,/ di sardoni e saraghina,/ è roba che tuona,/ giustamente quella più buona.

Per chi ancora non lo sapesse,/ la piada sta al pesce,/ come la tetta a un bambino,/ e la testa a un capello.

Non può essere un gran impiccio,/ metterci anche due radicchi,/ sapori di terra e di mare,/ tra il dolcino e l’amaro.

La piada con la salsiccia,/ è anche meglio della pizza,/ un mangiare piuttosto robusto,/ che fa scoppiare dal gusto.

Si può fare un bel cascione,/ con la piada e peperone,/ che va cotto prima in gratè,/ ma non tutti sanno come fare.

La piada poi si mangia,/ con le erbe di campagna,/ carpigni, borragine, rosole,/ che prima bisogna cuocere.

Con la piada sono indicati,/ anche i cavoli nel tegame,/ che una volta dentro lì,/ son buoni ma fan crepare.

Imbottita di squacquerone,/ è buona per i nonni,/ che se tira un po’/ la masticano e la biasicano.

La piada si adatta,/ anche con la cioccolata,/ il massimo è mangiarla,/ con spalmata la nutella.

Con una piada secca,/ si fa una ricca colazione,/ inzuppata nel caffellatte,/ è buona davvero.

Riassumo quello che ho detto,/ nella piada ci si mettere,/ la roba che a uno gli garba,/ dal prosciutto fino all’erba.

Ultimi Articoli

Scroll Up