Cerca
Home > La puèšia ad Muratori > La fugaraza d’na vòlta

Tènt an fà la fugaràza,
las féva te mèz dla piaza,
l’éra isé impurtènta,
d’arciamè tènta zèinta.

Tóta fata da i burdèll,
che zà da dòp de Nadèl,
jandèva in zir a fè lègna,
per ‘na fugaraza dègna.

Fasèini e cupèrtun,
fraschi, trunc e gambun,
qualche vèćia scaranaza,
tót drèinta la fugaràza.

Agl’jót la s’azèndèva,
sla zèinta ch’la guardèva,
e la géva ma quii da tända,
òsta cum ch’l’è granda!

I burdèll sla fugaraza,
is divartiva la faza,
i zughéva cun e’ fóg,
e i saltèva sóra e’ róg.

Sa cla bravèda ch’ilé,
qualcun u s’è brušè,
sal fiambi ch’l’éva adòs
e curèva ad pjó an pòs.

Tra i burdèll una masa,
se’ solfèn e la putasa,
i féva un bumbardamèint,
sa di bót da fè spavèint.

Per fè incóra pjó cias,
i mitéva fra du sas,
un pizghin ad cla mistura,
per ‘na bòta da paura.

Al burdèli ilé da tònd,
al fašèva e’ zirutònd,
sa té mèz la fugaraza,
ch’lai cušèva la faza.

S’al lózli ch’al caschèva,
sla tèsta cume la néva,
al brušèva una muliga,
mo nisun a fè ‘na piga.

Al vćini sla scarana,
dop un po’ al féva la nana,
agl’ jaspitèva dagl’jóri,
la burniša per al sóri.

I cupartun i brušèva,
s’un gas che sufuchèva,
e sà cla dèinsa fuméra,
jéra tótt sla faza néra.

Sè fóg ardòt una brèša,
tót quant jandèva a chèša,
e San Jusèf sicuramèint,
l’arvanzèva béin cuntèint.

Ivano Aurelio Muratori

LA FOCHERACCIA DI UNA VOLTA

Tanti anni fa la focheraccia,/ si faceva nel mezzo della piazza,/ era così importante,/ da richiamare tanta gente.

Tutta fatta dai bambini,/ che già da dopo del Natale,/ andavano in giro a far legna,/ per una focheraccia degna.

Fascine e copertoni,/ frasche, tronchi e gamboni,/ qualche vecchia sedia,/tutto dentro la focheraccia.

Alle otto si accendeva,/ con la gente che guardava,/e diceva a quelli vicino,/ osta com’è grande!

I bambini con la focheraccia,/ si divertivano la faccia,/ giocavano col fuoco,/ e saltavano sul rogo.

Con quella bravata lí,/ qualcuno s’é bruciato,/ con le fiamme che aveva addosso,/ correva a più non posso.

Tra i bambini molti,/ con lo zolfò e il potassio,/ facevano un bombardamento,/ con dei botti da far spavento.

Per fare ancora più chiasso,/ mettevano fra due sassi,/ un pizzichino di quella mistura,/ per una botta da paura.

Le bambine lì attorno,/ facevano il girotondo,/ con nel mezzo la focheraccia,/ che cuoceva loro la faccia.

Con le lucciole che cadevano,/ sulla testa come la neve,/ bruciavano un po’/ ma nessuno faceva una piega.

Le vecchiette sulle sedie,/ facevano la nanna,/ aspettavano delle ore,/ il fuoco per le suore.

I copertoni bruciavano,/ con un fuoco che soffocava,/ e con quel fumo denso, erano tutti con la faccia nera.

Con il fuoco ridotto una brace,/ tutti quanti andavano a casa,/ e San Giuseppe sicuramente,/ rimaneva ben contento.

Ultimi Articoli

Scroll Up